Filharmonia Warmińsko-Mazurska zaprasza w sobotę (18.10) o godz. 18.55 do swojej sali koncertowej na drugą w nowym sezonie artystycznym transmisję z The Metropolitan Opera HD Live. Zaprezentowane zostanie „Wesele Figara” Wolfganga Amadeusa Mozarta (premiera sezonu 2014/2015 w MET). Libretto opery napisał Lorenzo da Ponte wg P.A. Beaumarchais’go. Prapremiera opery odbyła się w Burghtheater w Wiedniu, 1 maja 1786 roku.
Akcja opery Wesele Figara Wolfganga Amadeusza Mozarta została osnuta na kanwie jednej z głośno komentowanych i dyskutowanych sztuk teatralnych tamtej przedrewolucyjnej epoki, a mianowicie na komedii pod tym samym tytułem autorstwa Pierre’a Beaumarchais’go, o której po latach Napoleon miał się wyrazić: „
to była już rewolucja w toku”. Bo oto po raz pierwszy na scenie służący (tytułowy Figaro) ośmielił się rywalizować ze swoim panem (hrabią Almaviva), a co więcej - zwyciężyć w tej rywalizacji! Co prawda tylko w intrydze damsko-męskiej, ale to był początek, pierwsze pęknięcie w tamie.
W Wiedniu komedia Beaumarchais’go była zakazana, ale operę na jej podstawie jakimś cudem cesarz Józef II pozwolił wystawić, a napisania libretta, zdecydowanie ostrożniejszego od tekstu pierwowzoru, podjął się Lorenzo da Ponte, najświetniejszy z librecistów Mozarta (on to również przygotował Mozartowi tekst Don Giovanniego). Podkpiwał później jeden z wiedeńskich dzienników: „
O czym w naszych czasach zabrania się mówić - o tym się śpiewa”.
Jednak łaskawość cesarska - łaskawością, a publiczność w cesarskim teatrze chyba nie ośmieliła się klaskać zbyt głośno... Dzieło Mozarta przyjęto raczej powściągliwie i zagrano je raptem tylko dziewięć razy. Ogromny sukces odniosła natomiast ta opera w mieszczańskiej Pradze, gdzie wystawiła ją w styczniu 1787 roku trupa teatralna Pasquale Bondiniego. Zaraz po premierze sam Mozart w liście do przyjaciela Gotfryda von Jacquin relacjonował: „
...tu nie mówi się o niczym innym, tylko o... Figarze; gra się, śpiewa, gwiżdże tylko Figara; nie chodzi się na inną operę niż Figaro - i wciąż Figaro. Doprawdy, wielki to dla mnie zaszczyt”. A jak opowiadał ówczesny świadek: „
Śpiewy Figara rozbrzmiewały na ulicach, w parkach, ba, nawet harfista w piwiarni musiał wygrywać jego Non più andrai..., jeśli chciał być słuchany”.
Wobec takiego entuzjazmu publiczności impresario Bondini niewiele ryzykował, z miejsca zamawiając u Mozarta następną operę. I tak narodził się Don Giovanni, przedstawiony prażanom w październiku tego samego roku.
******
Treść opery Akt 1 Posiadłość Hrabiego Almavivy. - Cinque, dieci... Pięć, dziesięć... Figaro, służący Hrabiego, wymierza rozmiary pokoiku, w którym ma zamieszkać z Zuzanną, pokojówką Hrabiny. Młoda para szykuje się do ślubu. Ale Zuzanna wyznaje, że Hrabia już próbował ją uwodzić, a ten pokoik przeznaczył im, ponieważ przylega on do jego apartamentów... Figaro odgraża się: niech no tylko spróbuje!
Tymczasem Doktor Bartolo i stara klucznica Marcelina korzystają z okazji, by odegrać się na Figarze. Figaro kiedyś kiedyś wyciągnął od Marceliny pieniądze, obiecując ją poślubić! A więc teraz: pieniądze albo ślub!
Pojawia się kolejna osoba komedii: paź Cherubin, nadkochliwy młodzik, obecnie zakochany w Hrabinie, ale i dla Zuzanny czujący sentymenty, i do wielu innych dziewcząt w okolicy... Jego wyznania przerywa nadejście Hrabiego, przed którym Zuzanna ukrywa go za fotelem; tam przycupnięty Cherubin jest świadkiem zalotów Hrabiego, przerwanych z kolei wejściem wścibskiego nauczyciela muzyki, Don Basilia, roznoszącego najróżniejsze plotki. Teraz i Hrabia woli się schować. Komizm narasta, gdy wszyscy ci poukrywani po kątach, wysłuchują - chcąc nie chcąc - rzeczy, których słyszeć nie powinni, a potem obecność każdego kolejno wychodzi na jaw. I nie wiadomo, jaką awanturą by się ta scena skończyła, gdyby nie wejście Figara z grupą wieśniaków, dziękujących Hrabiemu, że wspaniałomyślnie zrezygnował z feudalnego „prawa pierwszej nocy” w stosunku do Zuzanny. Hrabia oczywiście nie zrezygnował, jedynie gra na zwłokę, szukając dobrej okazji. I tylko Cherubinowi dostaje się surowa kara: pójdzie do wojska.
Akt 2Hrabina żali się na niewierność małżonka. Niezastąpiony i zawsze chętny do pomocy Figaro proponuje intrygę. Hrabia otrzyma liścik, że jego żona go zdradza i ma się spotkać z kochankiem w ogrodzie. Jednocześnie Zuzanna wyznaczy tam schadzkę Hrabiemu, lecz zastąpi ją w tej roli przebrany w suknię Cherubin. To się dopiero będzie działo, gdy Hrabina przyłapie męża na gorącym uczynku!
Hrabina i Zuzanna ubierają więc Cherubina w kobiecą suknię, gdy niespodzianie nadchodzi Hrabia, miotany wybuchami zazdrości: właśnie przeczytał ów liścik o rzekomej zdradzie małżonki. Przerażony paź w sukni chowa się w alkowie. Hrabina broni tam wstępu mężowi, ten jednak, w gniewie woła, że otworzy drzwi do alkowy siłą. I kiedy pobiegł po narzędzia, ciągnąc ze sobą Hrabinę, Cherubinowi udaje się uciec oknem, a do alkowy wślizguje się Zuzanna. Awantura spełzła by na niczym, gdyby nie ogrodnik, który przychodzi poskarżyć się, że ktoś wyskoczył tym oknem i potłukł mu doniczki z kwiatami. Winę bierze na siebie Figaro, ale pojawia się z kolei Marcelina z żądaniem ślubu z Figarem, a wraz z nią - pozostali niechętni sprytnemu służącemu - i scena kończy się ogólną wrzawą.
Akt 3Zgodnie z planem intrygi, Zuzanna zaprosiła Hrabiego za wieczorną schadzkę w ogrodzie. Tymczasem przed sędzią staje sprawa obietnicy małżeństwa złożonej przez Figara Marcelinie. Ku zdumieniu zebranych Figaro, podrzutek z nieznanych rodziców - okazuje się... synem Bartola i Marceliny, porwanym w dzieciństwie przez zbójników. Teraz i jego świeżo odzyskani rodzice postanawiają sformalizować swój związek. Zaczynają się uroczystości weselne.
Akt 4Wieczorem, w ogrodowej altanie, kolejno wpadają na siebie świadomi i nieświadomi uczestnicy intrygi, mającej zdemaskować niewierność Hrabiego. Komedia przebieranek, pomyłek i pomieszania miłosnych wątków kończy się powszechnym pojednaniem i wybaczeniem przewin, przy świetle księżyca.
******
Głosy prasy o spektaklu w MET:Zachwycający, misternie przygotowany wieczór pełen muzyki, humoru i głębokich emocji. Taki wieczór jest najmocniejszym argumentem na rzecz tezy, że żywotność Metropolitan Opera nie słabnie - „New York Magazine”
Nowa, błyskotliwa inscenizacja, radosne muzykowanie. Młodzi wykonawcy weszli w swe role stylowo i ze smakiem. To będzie pamiętne wykonanie nieśmiertelnej komedii Mozarta - Associated Press
Isabel Leonard, młoda mezzosopranistka, której pisana jest kariera gwiazdorska, jest najbardziej ciekawym Cherubinem od czasów Frederiki von Stade - Bloomberg
Ildar Abdrazakov obdarza partię Figara głosem ciemnym i mocnym oraz stylowym frazowaniem. Wspaniały jest Peter Mattei jako Hrabia Almaviva. Jego głos ma głębię, gęstość oraz czar liryczny. Głos Amandy Majeski brzmi bogato i ekspresyjnie, zaś pełne smaku niuanse jej interpretacji tworzą portret wrażliwej Hrabiny. Marlis Petersen jako Zuzanna śpiewa pięknie, głosem nieskazitelnym, o niezwykłej miękkości w niektórych partiach - „New York Times”
*****
18 października (sobota) godz. 18.55 sala koncertowa Filharmonii
WESELE FIGARA (Le Nozze di Figaro) - Wolfgang Amadeus MozartObsada:
» Figaro - ILDAR ABDRAZAKOV (bas-baryton)
» Zuzanna - MARLIS PETERSEN (sopran)
» Hrabia Almaviva - PETER MATTEI (baryton)
» Hrabina - AMANDA MAJESKI (sopran)
» Cherubin - ISABEL LEONARD (mezzosopran)
Dyryguje - JAMES LEVINE
Reżyseria - RICHARD EYRE
Scenografia i kostiumy - ROB HOWELL
Światło - PAULE CONSTABLE
Choreografia - SARA ERDE
******
Planowany czas trwania przedstawienia: 3 h 55 min.
Bilety w cenie 50 zł sektor I i 35 zł sektor II
do nabycia w kasie Filharmonii w godzinach 10-18
oraz na dwie godziny przed przedstawieniem.
Z D J Ę C I A
Poradnik segregacji odpadów w branży budowlano-remontow...
