Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Olsztyn24
21:50 28 marca 2024 Imieniny: Anieli, Jana
YouTube
Facebook

szukaj

R E K L A M A
Banner A
Newsroom24 Muzyka, koncerty
FWM | 2014-10-27 22:22 | Rozmiar tekstu: A A A
Filharmonia Warmińsko-Mazurska zaprasza

Duet Ronowska-Murawska w Mistrzowskim Recitalu Fortepianowym

Olsztyn24
Maria Murawska (fot. Andrzej Kutta) | Więcej zdjęć »

W czwartek (30.10) o godz. 19.00 w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie kolejny z koncertów z cyklu Mistrzowskie Recitale Fortepianowe. W sali koncertowej filharmonii wystąpi duet fortepianowy: Wiesława Ronowska i Maria Murawska.

Maria Murawska i Wiesława Ronowska od wielu lat koncertują z wielkim powodzeniem w duecie. Ich wspólny repertuar obejmuje utwory różnych kompozytorów na cztery ręce, na dwa fortepiany oraz na dwa fortepiany i orkiestrę.

Program czwartkowego mistrzowskiego recitalu fortepianowego ukazuje duet fortepianowy jako zespół wykonawczy o wielkich możliwościach, prezentujący muzykę o bardzo szerokim spektrum: od transkrypcji, np. chorałów Bacha, jego utworów na orkiestrę czy arii z kantat, oryginalnie przeznaczonych na głos z orkiestrą - po kompozycję na skład, jakiego posłuchamy, czyli dwa fortepiany, lecz wywodzącą swój rodowód z kameralistyki o bogatszej obsadzie, czego przykładem będzie Sonata na dwa fortepiany Brahmsa.

W programie recitalu:
R E K L A M A
» Johann Sebastian Bach:
- Chorał „Jesus bleibet meine Freude” z kantaty BWV 147
- Aria „Schafe können sicher weiden” z kantaty BWV 208
- Aria na strunie G
- Koncert na 2 fortepiany c-moll BWV 1060
- Allegro
- Largo ovvero Adagio
- Allegro

» Johannes Brahms:
- Sonata na dwa fortepiany f-moll op. 34 bis
- Allegro non troppo
- Andante, un poco adagio
- Scherzo: Allegro
- Finale: Poco sostenuto - Allegro non troppo

Wprowadzenie

Chorał „Jesus bleibet meine Freude” („Jezus moją jest radością...”) kończy kantatę Jana Sebastiana Bacha „Herz und Mund und Tat und Leben” („Serce, usta, czyny, życie...”) BWV 147, skomponowaną w roku 1716, lecz przerobioną i uzupełnioną o ów chorał w 1723 roku, pierwszym roku pobytu kompozytora w Lipsku. Melodia ta, szeroko znana i popularna, doczekała się wielu opracowań.

Aria „Schafe konnen sicher weiden” („Owce mogą się paść bezpiecznie”) pochodzi z tzw. „Kantaty myśliwskiej” Bacha BWV 208, skomponowanej prawdopodobnie w 1713 roku, gdy Bach był zatrudniony w Weimarze u księcia Ernsta Wilhelma. Ów pracodawca Bacha przeznaczył ją na upominek urodzinowy dla swego przyjaciela - księcia Christiana von Sachsen-Weissenfels. Kantatę wykonano w myśliwskim dworku księcia w Weissenfels po polowaniu połączonym z turniejem. Na samym wstępie grecka bogini Diana ogłasza tam: „Was mir behagt, ist nur die muntre Jagd!” („Co mnie cieszy, to tylko żwawe łowy”), po czym, barokowym zwyczajem, rozpoczyna się łańcuszek pochwał pod adresem księcia, którego - obok samej Diany - chwali tu jej kochanek Endymion oraz bożek Pan, wspomniana zaś aria o „bezpiecznych owcach” głosi - ustami Pales, bogini pól i pasterzy - szczęście książęcych poddanych. Skądinąd wiemy, że miłość Christiana do sztuki i przepychu przyczyniła się do takiej ruiny jego włości, że aż musiał interweniować cesarz...

„Aria na strunie G” to popularna nazwa drugiej części III Suity Bacha na orkiestrę - Arii właśnie. Określenie „na strunie G” zawdzięcza ona szeroko znanej transkrypcji na skrzypce solo, dokonanej przez niemieckiego skrzypka Augusta Wilhelmiego (1845-1908), w której główny temat wykonywany jest na tej najniższej strunie skrzypiec. Bach skomponował ogółem cztery suity orkiestrowe: C-dur, h-moll, D-dur i ostatnią również w D-dur. W jakim okresie swojego twórczego życia i gdzie? Czy już w Lipsku, gdzie spędził niemal połowę życia twórczego, aż do śmierci, piastując funkcję kantora przy kościele św. Tomasza, a zarazem uczestnicząc czynnie w świeckim życiu muzycznym miasta? Czy może wcześniej, na przykład na dworze książęcym w Köthen, gdzie stworzył wiele świeckiej muzyki instrumentalnej? Tego dzisiaj dokładnie nie wiemy.

Koncert c-moll na dwa klawesyny (fortepiany) BWV 1060, który pojawił się wśród dzieł Bacha stworzonych w Lipsku, jest prawdopodobnie sporządzoną przez niego samego transkrypcją własnego, później zaginionego koncertu na dwoje skrzypiec (lub też na obój i skrzypce) ułożonego dekadę wcześniej, jeszcze na dworze księcia Leopolda w Köthen, gdzie kompozytor podjął funkcję kapelmistrza i dyrektora muzyki kameralnej, kiedy się okazało, że nie ma co liczyć na awans na dworze w Weimarze. To w Köthen Bach tworzył między innymi rzeczy tak piękne jak sześć Koncertów Brandenburskich czy swoje arcydzieło ponadczasowe - I tom fortepianowych preludiów i fug we wszystkich tonacjach, zatytułowany Das Wohltemperierte Klavier.

Później, w Lipsku, Bach dokonywał mnóstwa przeróbek, opracowań i transkrypcji swoich wcześniejszych utworów instrumentalnych, potrzebował bowiem coraz to nowych utworów na cotygodniowe koncerty lipskiego Towarzystwa Muzycznego. Towarzystwo to spotykało się na koncertach w kawiarni Zimmermanna, a przy letniej pogodzie - w prywatnym ogrodzie tego przedsiębiorcy za murami miasta. W koncertach uczestniczyli muzycy miejscowi, których, nawiasem mówiąc, nie brakowało wówczas w liczącym sobie 25 tysięcy mieszkańców Lipsku, dołączali przyjezdni wirtuozi. Bach zobowiązał się prowadzić te koncerty i dostarczać na nie repertuaru. A przecież był i bez tego bardzo obciążony obowiązkami w kościele św. Tomasza: co dzień grał tam na organach, prowadził chóry, uczył muzyki, śpiewu, łaciny. Nieraz zdarzało mu się nie nadążać, chwytał więc i przerabiał zarówno dawniejsze utwory własne jak i cudze.

Najwidoczniej wśród członków Towarzystwa było kilku utalentowanych klawesynistów, bo to wtedy Bach stworzył szereg koncertów klawesynowych, które przy bliższym poznaniu okazują się właśnie transkrypcjami jego wcześniejszych koncertów, np. skrzypcowych.

Sonata na dwa fortepiany f-moll op. 34 bis Johannesa Brahmsa (1833-1897) jest jedną z kilku materializacji dzieła, które wciąż jego twórca próbował doskonalić, ubierając je w coraz to nowe szaty. Na początku - w roku 1862 - był to Kwintet smyczkowy, który Brahms przedstawił do oceny Klarze Schumann, wybitnej pianistce, wdowie po nieżyjącym od sześciu lat przyjacielu Robercie Schumannie, którą darzył skrywanym uczuciem i z której zdaniem się liczył. Klara się zachwyciła, a jedyne co miała do zarzucenia, to: że nie ma okazji usłyszeć kompozycji w jej pełnym brzmieniu - zaś przegrywanie tej muzyki na samym fortepianie daje efekt daleko niezadowalający. Kto wie, czy to nie ta uwaga Klary Schumann stała się przyczyną, że Brahms zabrał się za transkrypcję utworu na... dwa fortepiany? Tę wersję Klara grywała chętnie ze sławnym Antonim Rubinsteinem i z samym Brahmsem, kompozytor zaś wykonał ją w Wiedniu publicznie z wirtuozem Karolem Tausigiem. Nadal jednak nie opuszczała go myśl o dalszych przeróbkach. Namawiano go, by pomyślał o orkiestrze. Lecz ostatecznie Kwintet smyczkowy stał się kwintetem fortepianowym. W takiej postaci - jako Kwintet fortepianowy f-moll op. 34 - znany jest i wykonywany dzisiaj, należąc do najwspanialszych dzieł w dorobku kompozytora. Brahms roztacza w nim ogromne bogactwo pomysłów, fortepian wzbogaca o faktury niemal symfoniczne, łączy elementy klasyczne z ekspresją romantyczną, fragmenty kontrapunktyczne zestawia z żywiołową melodyką węgiersko-cygańską...

Zarazem na koncertowych estradach żyje także wspomniana wersja na dwa fortepiany, opatrzona nazwą: Sonata i numerem opus 34 bis. A o jej pięknie może zaświadczyć pewien niezwykły fakt. Gdy Brahms z Klarą Schumann grali ją w Baden-Baden, kompozycja wzbudziła entuzjazm księżniczki Anny von Hesse, a kompozytor, bardzo tym ujęty - dedykował jej owo dzieło. I wtedy spotkał go wspaniały rewanż: księżniczka podarowała mu manuskrypt Symfonii g-moll Mozarta!

******

Maria Murawska - fortepian
Studiowała początkowo w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu w klasie prof. Olgi Ilwickiej-Dąbrowskiej, a następnie w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy w klasie prof. Jerzego Godziszewskiego. Umiejętności pianistyczne doskonaliła poza granicami kraju w Weimarze pod kierunkiem prof. Ludwiga Hoffmana oraz na stażu w Rosyjskiej Akademii Muzyki pod kierunkiem prof. Wiery Nosiny.

Zadebiutowała z orkiestrą w wieku 15 lat. Wykonała wówczas II Koncert B-dur op. 19 Ludwiga van Beethovena z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Pomorskiej w toruńskim Dworze Artusa. Prowadzi działalność koncertową jako solistka i kameralistka w kraju i zagranicą (Rosja, Niemcy, Włochy, Dania, Finlandia, Serbia, Ukraina, Francja, Austria, Chiny). Brała udział m.in. w Festiwalach Muzyki Polskiej w Bydgoszczy, w II Konfrontacjach Chopinowskich w Antoninie, w cyklach koncertów poświęconych twórczości Ignacego Jana Paderewskiego, w festiwalu Usedomer Musikfestival, w Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku.

Dokonała nagrań utworów Fryderyka Chopina i Ignacego Jana Paderewskiego dla archiwum Polskiego Radia. W roku 2004 wraz z Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej w Bydgoszczy pod dyrekcją Zygmunta Rycherta wykonała Dwa Polonezy Tadeusza Kościuszki.

Od chwili ukończenia studiów związana jest z bydgoską Akademią Muzyczną. W 2003 roku odebrała z rąk Prezydenta RP tytuł profesora sztuk muzycznych. Od 2008 roku jest zatrudniona na stanowisku profesora zwyczajnego. Od 1990 roku była prodziekanem Wydziału Instrumentalnego bydgoskiej Akademii Muzycznej, a od roku - dziekanem tego wydziału. W latach 1999–2005 pełniła funkcję prorektora do spraw dydaktycznych w tym studenckich. W latach 2005-2012 była rektorem uczelni. Od roku 2012 sprawuje funkcję prorektora ds. organizacji, nauki i współpracy z zagranicą. Prowadzi również klasę fortepianu w Państwowym Zespole Szkół Muzycznych im. Artura Rubinsteina w Bydgoszczy. Zasiada jako juror w konkursach krajowych i międzynarodowych.

Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, nagrodą Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, Medalem Starosty Bydgoskiego, Medalem Prezydenta Bydgoszczy, Nagrodą Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego oraz Medalem Kazimierza Wielkiego za zasługi dla miasta Bydgoszczy. W roku 2012 otrzymała z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis”.

Od 1996 roku jest członkiem Towarzystwa Muzycznego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy. W latach 2001–2013 roku pełniła funkcję wiceprezesa Towarzystwa.

Szczególną pozycję w jej repertuarze stanowią utwory kompozytorów polskich: Fryderyka Chopina, Ignacego Jana Paderewskiego, Grażyny Bacewicz, Karola Szymanowskiego.

Wiesława Ronowska - fortepian
Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku czterech lat. Mając pięć lat po raz pierwszy wystąpiła przed publicznością. Z medalem oraz wyróżnieniem ukończyła poznańskie Liceum Muzyczne im. M. Karłowicza w klasie fortepianu prof. Barbary Miodyńskiej i jako wybitna kandydatka została przyjęta do Akademii Muzycznej w Warszawie bez egzaminów wstępnych. Wygrany Ogólnopolski Konkurs na Stypendia Artystyczne pozwolił podjąć jej studia w słynnym Konserwatorium Muzycznym im. P. Czajkowskiego w Moskwie. Dyplom tej uczelni w trzech specjalnościach: solisty, kameralisty i pedagoga uzyskała w klasie fortepianu jednej z największych pianistek XX wieku - Tatiany Nikołajewej. Kształciła się również u Olega Ivanova - ucznia Emila Gilelsa.

Była stypendystką Czeskiego Ministerstwa Kultury i pracowała pod kierunkiem wybitnego czeskiego pianisty - Ivana Moravca w Akademii Muzycznej w Pradze. Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień, m.in. III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Paryżu i XIII Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku. Na Konkursie Miłosza Magina otrzymała prestiżową, wielką nagrodę Konkursu za najlepsze wykonanie utworów tego kompozytora.

Koncertowała w wielu krajach Europy i Ameryki Południowej. Dokonała archiwalnych nagrań dla Polskiego Radia, Radia Francuskiego, Radia Chilijskiego, Polskich Nagrań, Firmy POLMUSIC, Telewizji Polskiej i Telewizji Rosyjskiej. Współpracowała z najwybitniejszymi polskimi dyrygentami, jak m.in.: Jerzy Maksymiuk, Agnieszka Duczmal, Marek Pijarowski, Stefan Marczyk, Paweł Przytocki, Szymon Kawalla, Zygmunt Rychert, a także amerykańskimi, jak Simca Heled, Irvin Hoffmann, Albert Merenzon.

W repertuarze Wiesławy Ronowskiej, obejmującym muzykę od baroku po współczesność, znajdują się m.in. tak ciekawe pozycje, jak Introdukcja i Allegro appassionato (Konzertstück) G-dur op. 92 oraz Introdukcja i Allegro d-moll op. 134 Schumanna, które artystka wykonywała z Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej pod dyrekcją Jerzego Maksymiuka, II Koncert fortepianowy B-dur Brahmsa, nagrany dla Chilijskiego Radia, 24 Preludia i fugi Szostakowicza, Koncert fortepianowy Des-dur Chaczaturiana, nagrany dla Polskiego Radia z Orkiestrą PRiTV pod dyrekcją Maksymiuka.

Artystka związana jest z bydgoską Akademią Muzyczną, gdzie prowadzi klasę fortepianu. Uzyskiwała kolejno wszystkie stopnie naukowe, a w 1998 roku z rąk Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej otrzymała tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Od 2005 roku pracuje na najwyższym stanowisku profesora zwyczajnego. Prowadziła kursy i warsztaty dla studentów i pedagogów w Polsce, Czechach i na Uniwersytecie La Serena w Chile. Była jurorem wielu konkursów pianistycznych, wychowała wielu laureatów międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów pianistycznych, koncertujących pianistów oraz pedagogów wyższych uczelni artystycznych.

Była powołanym przez Ministerstwo Kultury i Sztuki ekspertem do spraw szkolnictwa artystycznego. Otrzymała wiele nagród państwowych, m.in. jest laureatką Indywidualnej Nagrody Ministra Kultury i Sztuki, laureatką najwyższego Odznaczenia Ministra Edukacji Narodowej, Honorowego Medalu Uniwersytetu Antofagasta w Chile, Srebrnego Krzyża Zasługi, Nagrody Marszałka Województwa, Medalu Prezydenta Bydgoszczy, Nagrody Prezydenta Miasta Torunia.

******

Bilety w cenie:
- normalny 40 zł,
- ulgowy 30 zł,
- karta melomana 20 zł
do nabycia w kasie filharmonii
pon.-czw. w godz.10-18 oraz przed recitalem

Z D J Ę C I A
logo FWM
Pogodynka
Telemagazyn
R E K L A M A
banner
Podobne artykuły
Najnowsze artykuły
Polecane wideo
Najczęściej czytane
Najnowsze galerie
Copyright by Agencja Reklamowo Informacyjna Olsztyn 24. Wszelkie prawa zastrzeżone.