W sobotę, 11 kwietnia, wyprawiłem się na cmentarz dla zwierząt do podchicagowskiej miejscowości. Obiecałem to mojej znajomej z Olsztyna, Elżbiecie Mierzyńskiej, której prośby do władz lokalnych o wyznaczenie legalnego miejsca pochówku dla zwierząt domowych, poparłem wpisem pod jej publikacjami na olsztyn24. Oto moja krótka relacja z wizyty w niezwykłym miejscu.
Jadę do odleglej o ok. 15 km podchicagoskiej miejscowości Willowbrook, gdzie zlokalizowane jest grzebowisko dla naszych ziemskich przyjaciół, często będących jedynym towarzyszem życia osób samotnych, czy też chorych. Nazwa miejsca: Hinsdale. Przy wejściu (wjeździe) na cmentarz stoi tablica, informująca o roku założenia - 1926! Już wtedy ówczesne władze widziały taką potrzebę i wydały zezwolenie na stworzenie grzebowiska, a później na działalność krematoryjną.
Jadąc alejką docieram do ładnego domku, będącego siedzibą biura i można powiedzieć bez żenady, domu pogrzebowego. Rozmawiam z miłą, starszą panią, o zwyczajach i pochówkach, nie tylko czworonogów, ale też skrzydlatych i płetwowych przyjaciół. Dowiaduję się o różnych możliwościach pogrzebowych, dla tych grzebanych w naturalnej postaci i tych spopielonych. W gablotach są wystawione wzory trumienek i urn-popielnic, a wybór jest duży, w zależności od możliwości i upodobania. Przy spopielaniu stosuje się metodę indywidualnego spopielenia, na życzenie, gdzie otrzymujemy prochy tylko naszego ulubieńca, ale jest też metoda zbiorowego kremowania, gdzie kilka zwierząt jest po spopieleniu chowane we wspólnej mogile, a na nagrobku umieszcza się tabliczki identyfikacyjne. Do tych miejsc dokłada się przybywające do spopielenia nowe zwierzątka, przeważnie od weterynarzy, którzy je usypiają. Zwierzęta niezidentyfikowane, zabite w wypadkach, czy też żyjące w stanie pół dzikim, kremuje się, a prochy rozsypuje się na trawie grzebowiska.
Chodząc między nagrobkami rozmieszczonymi pomiędzy starymi drzewami, dodającymi powagi temu miejscu, spotkać można małe płytki upamiętniające pupila, ale również tablice i pomniki wielkością dorównujące tym na cmentarzach dla ludzi! Przebijające się przez konary drzew promienie słoneczne, oświetlają ten żywy pamiętnik umarłych przyjaciół, na którym można odnaleźć wiele polskich nazwisk, a widziałem i taki ozdobiony polską i amerykańską chorągiewką z sentencją w języku polskim (to dla pieska o imieniu Czarek).
Z zadumą opuszczałem to miejsce, gdzie króluje cisza i dobre wspomnienia, a każda płytka przypomina o naszych wiernych przyjaciołach. Po drugiej stronie cmentarza - grzebowiska, stoją domy wartości co najmniej kilkuset tysięcy dolarów i wcale ich właścicielom nie przeszkadza bliskość takiego cmentarza.
Załączam zdjęcia z mojego spaceru po tym miejscu z nadzieją na pozytywny oddźwięk ze strony decydentów i życzliwość czytających. Może jakiś weterynarz zdobędzie się na tę opłacalną decyzję i w porozumieniu z władzami miejskimi otworzy przyszłościowe grzebowisko, służące przez wiele, wiele lat właścicielom psów i kotów z Olsztyna i okolic, a przy okazji dające kilka stanowisk pracy? Może ktoś inny na to też wpadnie, a stosowne działania władz zechcą dostosować prawo do wymogów ludzi wrażliwych, takich, którzy pisali pełne zrozumienia komentarze na ten temat i nie traktują swoich zwierząt jak rzeczy?
Bardzo serdecznie pozdrawiam mieszkańców Olsztyna! Mieszkacie w ładnym mieście, uczyńcie to miejsce jeszcze miejscem dobrym, czyli reagującym na zgłoszone potrzeby.
Z D J Ę C I A
Pierwsza tura wyborów samorządowych za nami
