Tradycja sadzenia w tym miejscu dębów oraz innych drzew wolności i pamięci jest podtrzymywana od ponad 20 lat. Szczególnego charakteru nabrała po 10 kwietnia 2010 roku, kiedy w katastrofie rządowego samolotu pod Smoleńskiem zginęli wszyscy członkowie polskiej delegacji na obchody 70. rocznicy sowieckiej zbrodni ludobójstwa (nazywanej katyńską), której przewodził Prezydent Lech Kaczyński, w tym kilku wyjątkowych ludzi, związanych w Warmią i Mazurami, m.in. ksiądz biskup Tadeusz Płoski czy Aleksander Szczygło.

Niestety, z przykrością należy stwierdzić, że od ubiegłego roku znaczna część drzewek w tajemniczy sposób zniknęła. Owszem, zdrowo rosną i cieszą oko kilkunastoletnie dęby, jednakże brakuje tych zasadzonych w ciągu ostatnich kilku lat, małych sadzonek, z których większość już zdążyła się przyjąć i ukorzenić w gruncie. Co się z nimi stało? Czy ktoś przez nieuwagę ściął je przy koszeniu trawnika? A może celowo wykopał z ziemi i zabrał? Komu mogły one przeszkadzać? Można jedynie snuć domysły...

Uczestnicy akcji zgodnie podkreślają, że sadzenie drzew będzie kontynuowane w kolejnych latach. Co prawda, miło byłoby patrzeć na drzewka w różnych etapach wzrostu, świadczące o pewnej ciągłości naszej zbiorowej pamięci, ale cóż robić, gdy sadzonki i praca z co najmniej kilku ostatnich lat zostały bezpowrotnie zaprzepaszczone. Nie tracimy jednak zapału i bez wątpienia nadal będziemy robili swoje!

Widząc to, co się stało, samo nasuwa się pytanie: czy władze Olsztyna, z Prezydentem Piotrem Grzymowiczem na czele, chlubiące się powiększaniem przestrzeni parkowej w mieście i lansujące hasło „miasta - ogrodu”, nie mogłyby zadbać i objąć opieką ten szczególny fragment parku im. Janusza Kusocińskiego, tak, by wieloletni wysiłek osób zaangażowanych w sadzenie i utrzymanie w tym miejscu drzew nie był marnowany? Wydaje się, że nic nie powinno stać temu na przeszkodzie.