Do konkursu zgłosiło się ponad 300 teatrów z całego kraju. W finale znalazło się 25 z nich, między innymi właśnie AUTentYcZni My. Uznanie jury zdobyła sztuka „Czekając na”, opowiadająca o przemijaniu i korespondująca z poezją Bolesława Leśmiana.

- To bardzo udany spektakl, przestrzenny, dopracowany w szczegółach - podkreśla Wiesław Rajewski z TVP SA, członek jury. - Warto, by znalazł się w ścisłym finale.

„Czekając na” to trzecie przedstawienie Integracyjnego Teatru, który powstał w 2012 roku. Występuje w nim 13 uczniów w różnym wieku i z różnymi niepełnosprawnościami. Z autyzmem, zespołami genetycznymi, porażeniem mózgowym. Mimo to - a może właśnie dlatego? - osiągają sukcesy z powodzeniem konkurując z teatrami amatorskimi ludzi zdrowych.

- Nazwaliśmy się AUTentYcZni My, bo na scenie zawsze tworzy się prawdziwy obraz każdego ucznia - mówi Katarzyna Śliwińska, nauczyciel, opiekun teatru. - Czasem tylko my, terapeuci wiemy, gdzie kończy się choreografia a zaczyna improwizacja

W teatrze nie ma słów, nie ma zamkniętego scenariusza. Każdy występ to osobny proces twórczy zacierający różnice między artystą a widzem, nauczycielem a uczniem. Ludzi niepełnosprawnych umysłowo trudno bowiem zmusić do taniego efekciarstwa czy do artyzmu najwyższych lotów.

- Dlatego moja Beata tak bardzo lubi występy. Nareszcie może być sobą nie odróżniając się od reszty grupy - podsumowuje Mirosława Łapuć, matka 20 - letniej AUtenTyCZnej. - Tutaj nikogo nie dziwią jej stereotypie ruchowe jak machanie rękami czy klaskanie. Nikogo nie dziwi brak mowy, bo w spektaklach nie mówi nikt. Córka może czuć się taka sama jak inni.

Obecnie niepełnosprawni artyści wraz z terapeutami pracują nad czwartym spektaklem pod tytułem „DOORosłość”.

- Jak sama nazwa wskazuje, sztuka opowiada o dojrzewaniu, o przechodzeniu przez różne etapy życia - mówi Magdalena Bielicka, nauczyciel-terapeuta. - Więcej szczegółów na razie nie chcemy zdradzać. Zależy nam na zaskoczeniu widzów, na sprawieniu im niespodzianki.

„DOORosłość” będzie mieć swoją premierę już w kwietniu, na dużej scenie Teatru Jaracza, podczas obchodów Międzynarodowego Miesiąca Świadomości Autyzmu. Nic dziwnego, że próby w ostatnim czasie bardzo przyspieszyły. Każde spotkanie to jednak nie tylko taniec, ale również rozmowy, wspólne szukanie rozwiązań.

- Musimy pamiętać, że teatr jest przede wszystkim pracą terapeutyczną. Jak wszystkie formy pokazania sprawczości ludzi niepełnosprawnych wpływa na tworzenie ich pozytywnego wizerunku w społeczeństwie - mówi Wanda Agnieszka Jabłońska, dyrektor ZPE i przewodnicząca Stowarzyszenia Wyjątkowe Serce. - Prowadzenie teatru jest wielkim wyzwaniem, sprawia jednak wiele radości wszystkim uczestnikom. Uczniom, ich rodzicom, nauczycielom, pracownikom. Efektem są naprawdę spektakularne sukcesy. Jestem bardzo dumna z moich uczniów i wiem, że jeszcze wiele sukcesów przed nimi!