Zuzanna Janin (urodzona w 1964 w Warszawie) to rzeźbiarka, autorka instalacji, wideo instalacji, fotografii i działań performatywnych. Studiowała na ASP w Warszawie i ECAV Sierre w Szwajcarii.
Artystka zajmuje się tematyką miejsca, pamięci i czasu, a głównym motywem jej prac jest wizualizacja nieuchwytnego stanu „pomiędzy”. Transformuje odnalezione fragmenty pamięci osobistej, uniwersalizując je i zderzając z pamięcią zbiorową i obrazami powszechnej historii na tle współczesnych problemów społecznych i politycznych.
Brała udział w Biennale w Istambule, Biennale w Sydney, Sonsbeek’93, Biennale w Liverpool, a także w 54. Biennale Sztuki w Wenecji w prezentacji Rumunii. Jej prace prezentowane były na pokazach wideo i wystawach indywidualnych w: Kunstverein w Salzburgu Galerii Zachęta, Centrum Sztuki Współczesnej, Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Warszawa), Kunsthalle w Wiedniu, Królikarnia-Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, MAM, Museum of Modern Art, Rio de Janeiro, Galerii Entropia we Wrocławiu oraz Galerii Foksal w Warszawie. Współpracuje z Galerią lokal_30 w Warszawie.
Magdalena Ujma o twórczości Zuzanny Janin:
Zuzanna Janin pracuje seriami, a impulsów do pracy dostarcza jej nieustannie zmieniająca się rzeczywistość. Wciąż na nowo podejmuje eksperymenty z materiałami i technikami, by poszerzyć możliwości porozumiewania się z publicznością. Cechy jej prac to różnorodność, warstwowość, nakładające się obrazy. Wspólnym mianownikiem jest postawa artystki, którą określić można jako kompulsywną potrzebę podążania za wyznawanymi przez siebie wartościami i bezwzględną szczerość.
Pamięć jest miejscem, z którego Zuzanna Janin obserwuje świat zewnętrzny. Swoje prace, zakorzenione w doświadczeniu i obserwacji, otwiera na idee nas wszystkich. Wystawa Siedem tańców dobrze pokazuje tę rozpiętość - od jednostki do społeczności. Od tego, co osobiste, do tego, co da się uogólnić. Pokazuje nie tyle czające się między tymi obszarami napięcie, ile raczej płynność, łączenie się jednego z drugim. (...)
Zdjęcie samej artystki, autoportret Selfie. Czarna jak ja uchodzić może za motto całej wystawy. Autorka niknie w ciemności, ma zamknięte oczy. Zabieg ten kieruje nasze myśli nie tyle ku dość oczywistemu stwierdzeniu, że obrazy, które śledzimy na wystawie, narodziły się w jej wyobraźni, ile sugeruje dystansowanie się artystki od otwartego wspominania o autobiografii.
Zamknięte oczy Zuzanny Janin są także symbolicznym podsumowaniem jej postawy artystycznej. Jej gestem skierowanym do nas, widzów. Z jednej strony bowiem w jej dziełach dostrzec można wyraźny akcent położony na komunikację, kontakt - artystce zależy na porozumieniu z widzem. Z drugiej jednak sztuka zawiera w sobie coś, czego nie da się przekazać w logiczny, uporządkowany sposób. Zawiera w sobie pierwiastek irracjonalny, intymny, emocjonalny. Portretując się z zamkniętymi oczami, artystka mówi: a teraz kolej na was. (...)
Wystawę można oglądać do 8 maja.