Piotr W. Lorkowski:

Figura zamyślonego wędrowca w krajobrazie stanowi od dawna znak rozpoznawczy poezji Zbigniewa Chojnowskiego. Wędrowca tego spotykamy również na kartach jego nowego tomu. Pozwala się nam widzieć na skraju lasu, na ściernisku, nad jeziorami, w kajaku przed stanicą wodną Bieńki, za kierownicą skody przemierzającej Puszczę Napiwodzko-Ramucką (poezja autora Rozwidleń lubi topograficzny konkret). Czasem uchyli drzwi swego domu w podolsztyńskiej wsi. Spaceruje również po Wiedniu, udziela się naukowo w Toruniu, w Mikołowie oddaje się rozważaniom około norwidowskim; jednak nie zmienia to faktu, że ceni sobie życie osiadłe, osadzone w znanym, a wciąż poznawanym zakątku, gdzie odwieczny, pojezierny pejzaż koegzystuje z bielą nowoczesnych energetycznych wiatraków. Jego przyrodzoną łagodność pięknie opisał poeta w wierszu „Nad wsią”. Tenże krajobraz, zamknięty widnokresem, staje się także sceną zmierzchania - kojącego, wpisującego się w kosmiczny porządek, gdzie wszystko podlega zasadom harmonijnej kompozycji. Tytuł i tekst tytułowy, (który dałby się może odczytać jako odwrotność herbertowskiego tragicznego ciemnego kresu), zwiastuje oswojenie ze światoobrazem, co niknie tylko na krótko, bo za kilka godzin, prawem wahadła, odnowiony, uładzony, powróci i pozwoli znów się nazwać. Miejsce zadomowienia, ma walor terapeutyczny. Pozwala lirycznemu „ja” wychodzić na otwartą wyobraźnię, nauczyć się właściwego widzenia rzeczy i przytomnego odczuwania przepływających przez świadomość cząstek czasu, ale przede wszystkim - uwolnić się od zobojętnienia, ominąć zasadzki błahości, bo ta trwoży bardziej niż sama trwoga. Uchwycona zaś cząstka czasu może stać się szczeliną, prześwitem Nieskończonego. Przypomina o nim stara kapliczka, która nawet pozbawiona figury, pozostaje osią przestrzeni, jej sakralnym centrum („Wokół kapliczki”).

Zbigniew Chojnowski urodził się w 1962 r. w Orzyszu. Poeta, krytyk literacki, antologista, historyk literatury. Opublikował książki poetyckie: Śniardwy (1993), Cztery strony domu (1996), Mam pytanie. Wiersze dla Witka i innych dzieci (2002), Prześwit (2002), Ląd gordyjski (2006), Rozwidlenia (2008), Kamienna kładka. Wiersze wybrane z lat 1980-2011 (2012), Bliźniego, swego (2012), Widny kres (2017). W przekładzie Libora Martinka na język czeski ukazały się dwa tomy wierszy: Mazurske odjezdy. Vybor poezie z let 1980-2011 (2012) i Mazurske dědictví (2013). Ponadto poezje tłumaczono na język niemiecki i francuski, a także angielski, bułgarski, litewski, macedoński, rosyjski. Wiersze obecne są w licznych antologiach literackich. Otrzymał m.in. nagrodę dla „wybitnych talentów liryki polskiej” podczas Niemiecko-Polskich Dni Literatury w Dreźnie (lipiec 1998) oraz Nagrodę Stowarzyszenia Literackiego w Suwałkach (październik 2002). Jest autorem monografii i studiów o poezji polskiej oraz dawnej i współczesnej literaturze z Warmii i Mazur. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Pracuje na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie.

Zapraszamy!