Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Przeczytałam kolejną, jedenastą książkę autorstwa kronikarki ludzkiego życia, Heleny Piotrowskiej, „Został tylko żuraw”. Jest to biografia strażnika pamięci o Wołyniu, Jana Franciszka Rutkowskiego.

Poprzez opowiadanie Jan Rutkowski uczy i przekazuje ważne informacje, w których zaangażowane są uczucia. Nie tylko główny bohater fascynuje czytelnika, także wiele drugoplanowych postaci posiada cechy, które chciałoby się mieć, rozwijać i pielęgnować. Są to mądrość, rozwaga, wytrzymałość na ból i cierpienie, patriotyzm, odpowiedzialność, tolerancja, optymizm, pasja itd.

Nie mam najmniejszej wątpliwości, że ta szczera opowieść głównego bohatera, jako przybysza z wołyńskiej ziemi do Olsztyna, i jego przeżycia sprawiają, że czytelnik solidaryzuje się z nim, a często bardzo współczuje. Autentyzm i wiarygodność Jana Rutkowskiego, jak i odautorskie komentarze Heleny Piotrowskiej, to sekwencja zdarzeń od międzywojnia, przez II wojnę światową, do 2019 roku. Są one tak ważne uczuciowo, że aż chce się je rozpatrywać pod względem estetycznym czy poetyckim.

Rzeź wołyńska, dokonana na ludności polskiej, to niewyobrażalny dramat. Ze względów politycznych, przez dziesięciolecia skutecznie wyciszany. Przeżycia Jana Rutkowskiego są ważne dla niego, ale ze względów społecznych, historycznych i politycznych bardzo interesują każdego Polaka. Taras Szewczenko i dziś wywołuje wielkie kontrowersje. Ma to w przekazie ogromne znaczenie. Jestem dzieckiem wojny, pacyfistką i córką żołnierza AK. Brzydzi mnie przemoc. Filmów wojennych prawie nie oglądam. Prawdziwość opisów w „Został tylko żuraw” wielokrotnie doprowadziła mnie do łez; „Przebili jej jedną rękę nożem na wylot, a drugą dwukrotnie dźgnęli pod łokciem... Mało było jednemu frajdy: chwycił Irenę za skórę pleców jak kota i, ile miał w garści, tyle odciął nożem. Potem jeszcze raz i drugi ugodził nożem w łopatki, złapał i odrzucił w kopiec mrówek. Dziewczynka straciła przytomność...”. Zadaję sobie znowu pytania: „Czy to działo się naprawdę? Jak to było możliwe, żeby ”. Helena Piotrowska wprowadziła mnie w głębokie przenikanie, w okrutną realność wojennego czasu. W niewiarygodne akcje i treści. Przemyślenia po przeczytaniu książki nikomu nie dadzą spokoju.

Helena Piotrowska wierna jest literaturze faktu. Wciąż dąży do ukazania życia ludzi, których los związał z Warmią i Mazurami. Każda zapisana przez pisarkę strona uzupełnia portrety osób występujących, aż do momentu, kiedy czytelnik, choćby w wyobraźni, wypracuje ich własny obraz.

W tytule tej znakomitej książki jest „żuraw”, symbol honoru, długowieczności, lojalności i szczęścia. Żuraw jest też czerpakiem wody, a woda to przecież podstawa świata. Żuraw za drewnianym płotem ilustruje pierwszą stronę okładki. Przywołuje odległe w czasie, a bardzo bliskie mojemu sercu obrazy dzieciństwa.

Opowiedzianą i opisaną prawdę potwierdza 160 zdjęć. Wszystkie czarno-białe i matowe. Do takich fotografii mam wyjątkowy sentyment.

„”Został tylko żuraw” to wielkiej wagi książka. Prawdziwie dokumentuje gorycz życia, jego prozę i uroki. Polecam ją otwartym na świat, wrażliwym na krzywdę i tropicielom przeszłości. Kresowiakom, bo chociaż nasi praojcowie nie znali pojęcia „kresy”, to co siódmy Polak legitymuje się kresowymi korzeniami. Uporządkowana i spójna forma publikacji nie pozwala czytelnikowi zagubić się w gąszczu faktów, dat i własnych doznań.

Jan Franciszek Rutkowski, 93-latek, aktywnie uczestniczy w życiu społecznym, a na spotkaniach autorskich H. Piotrowskiej jest wyjątkową ozdobą. Ufam, że jako świadek historii doda jeszcze blasku niejednemu zdarzeniu, czego najserdeczniej życzę.

Facebook Olsztyn24

Z D J Ę C I A