W nadchodzący czwartek (17.06) o godzinie 19.00 w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej odbędzie się koncert na zakończenie sezonu artystycznego – „Powrót syna marnotrawnego” Feliksa Nowowiejskiego.
Wystąpią:» Piotr Sułkowski - dyrygent
» Agnieszka Rehlis - mezzosopran
» Arnold Rutkowski - tenor
» Tomasz Konieczny - bas
» Chór Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie (przygotowanie chóru - Piotr Piwko)
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej.
Oratorium Powrót syna marnotrawnego Feliks Nowowiejski napisał w 1901 roku podczas pobytu w Berlinie, gdzie studiował pod kierunkiem znakomitego kompozytora i dyrygenta Maxa Brucha. Niemiecki twórca bardzo cenił swojego zdolnego ucznia: nazywał go pieszczotliwie „Felice Nowo”, powierzał mu nierzadko instrumentowanie swoich dzieł. Jak pisali we wspomnieniach synowie Feliksa Nowowiejskiego: „Rudowłosy mistrz ukochał młodzieńca jak syna”. Istnieją również pogłoski na temat uczuć, które miały nawiązać się pomiędzy jedyną córką Brucha, Margarete, a młodzieńcem z Barczewa. Faktem jest, że Nowowiejski skomponował pieśni do słów młodej pisarki, utwory jednak niestety zaginęły.
Wpływ berlińskiego nauczyciela, a także innych późnych romantyków, szczególnie może Antonína Dvořáka, słychać w młodzieńczym oratorium opartym na historii biblijnej. Inspiracja nowotestamentową przypowieścią nie jest tu jednak dosłowna, podobnie jak to było w przypadku powstałej kilkanaście lat wcześniej sceny lirycznej-kantaty Claude’a Debussy’ego do libretta Édouarda Guinanda o synu marnotrawnym L’Enfant prodigue. Zarówno francuski autor, jak i niemiecki librecista Nowowiejskiego Theobald Rehbaum usunęli z historii postać prawego brata, natomiast dodali figurę matki. To właśnie matka od razu przebacza zbłąkanemu synowi, natomiast serce ojca okazuje się znacznie bardziej zatwardziałe niż w opowiedzianej przez Jezusa paraboli. Takie poszerzenie obsady o głos kobiecy oraz dodanie konfliktu - żona musi przekonywać swego surowego męża, aby przebaczył ich synowi - dało kompozytorowi możliwość skorzystania z większej palety środków muzycznej ekspresji.
Jak zwykle u Nowowiejskiego urzeka bogata, zmysłowa instrumentacja: orkiestra symfoniczna została poszerzona o zwiększony zestaw perkusyjny zawierający m.in. lyrę, rodzaj dzwonków, a także o czelestę, harfę i ukochane przez Feliksa organy. Jak pisze w biografii Nowowiejskiego Marcin Gmys, do uwertury dzieła należałoby raczej zastosować niemiecki, ukuty przez Wagnera termin Vorspiel. „W przypadku tego rozbudowanego utworu nie mamy bowiem do czynienia ze zwykłą składanką motywów, które potem będą się przewijać przez dzieło, lecz spójną opowieścią, poniekąd stanowiącą streszczenie całej, rozbudowanej kompozycji”. W uwerturze odzywają się echa Berlioza i Wagnera, wyłaniają się również motywy przewodnie: akordy grane przez fagoty, kontrafagot, blachę z tłumikami, smyczki i organy symbolizują surową postać Ojca, natomiast wiolonczele i altówki grają melancholijny temat Syna.
Każda z trzech części dzieła zatytułowanych Syn, Matka i Ojciec, poprzedzona jest krótkim motetem a cappella na chór czterogłosowy: wstępy te to najwcześniejsze utwory chóralne Nowowiejskiego. Trzy głosy solowe: mezzosopran (Matka), tenor (Syn) i bas (Ojciec) wypowiadają się pojedynczo, by spleść się dopiero w finale, w tercecie pogodzonej rodziny. Jednak prawdziwym ukoronowaniem dzieła jest popis chórów, o którym Marcin Gmys pisze: „Jest to niemal narcystyczny pokaz kontrapunktycznej tężyzny 25-letniego artysty, który mimo młodego wieku potrafił wyciągnąć trafne wnioski z analiz partytur Beethovena, Brahmsa czy nawet swojego mistrza Brucha, twórcy niejednego udanego oratorium”.
Dając się porwać monumentalnej urodzie Powrotu syna marnotrawnego warto mieć w pamięci dwa fakty. Po pierwsze Nowowiejskiemu nigdy nie było dane usłyszeć dzieła w całości. Po drugie jest to jedno z pierwszych w ogóle oratoriów na gruncie muzyki polskiej. Światowe prawykonanie dzieła odbyło się dopiero w 1993 roku w Olsztynie. Jak pisali synowie kompozytora, „zapytywany o swoje reprezentacyjne prace, ojciec lubił wskazywać na finał Powrotu”. Oby polscy wykonawcy i publiczność postąpili jak skruszony syn marnotrawny i powrócili do tej znakomitej, a tak wciąż zapomnianej twórczości mistrza z Barczewa.
Agnieszka RehlisUkończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu w klasie Barbary Ewy Werner. Przed 2007 rokiem była solistką Opery Wrocławskiej, gdzie zaśpiewała wiele znaczących partii operowych. Wystąpiła m.in. jako Laura w premierze „Giocondy” Ponchiellego zrealizowanej na Odrze we Wrocławiu (TVP, 2003) oraz jako „Aza” w Manru Paderewskiego (DUX, nagroda Fryderyk w kategorii: najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej, 2004).
Od 2007 roku pracuje jako artystka niezależna. Przez wiele lat specjalizowała się w działalności koncertowej, w repertuarze ma ponad 80 pozycji tego typu, od utworów Bacha po Pendereckiego. Koncertowała w salach filharmonicznych w Polsce i Europie (Niemcy, Holandia, Francja, Włochy, Ukraina, Litwa, Austria, Łotwa, Rosja, Słowenia, Hiszpania, Szwajcaria). Brała udział w wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. Wratislavia Cantans, Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju, Festiwalu Probaltica w Toruniu, Usedomer Musikfestival w Peenemünde, Festival Pablo Casals w Prades, Casals Festival na Portoryko, festiwalach muzyki sakralnej w Marsylii i Norymberdze, George Enescu Festival (Bukareszt), Rheingau Musik Festival, Schleswig-Holstein Musik Festival, Kontrasty we Lwowie, Praska Wiosna, Bregenzer Festspiele, Beijing Music Festival, Café Budapest Contemporary Arts Festival czy Klarafestival (Bruksela).
Występowała z towarzyszeniem m.in.: Orkiestry Filharmonii Narodowej, NOSPR, Sinfonii Varsovii, NDR Sinfonieorchester Hamburg / Elbphilharmonie, China Philharmonic Orchestra, Orquesta Sinfónica Simón Bolívar, Orchestre Philharmonique du Luxembourg, BBC Symphony Orchestra, Israel Symphony Orchestra Rishon LeZion, London Symphony Orchestra, Israel Camerata pod batutą wielu znakomitych dyrygentów.
Przez prawie 17 lat współpracowała z Krzysztofem Pendereckim, wielokrotnie uczestnicząc w koncertach prowadzonych przez kompozytora i innych dyrygentów. W 2014 roku uczestniczyła w prawykonaniu „Dies illa” Pendereckiego w Brukseli w ramach projektu Thousand Voices for Peace, rok później nagranie utworu znalazło się w albumie Penderecki conducts Penderecki (nagroda Grammy w kategorii: muzyka chóralna, 2017).
Wystąpiła jako Hannah w prapremierze „Pasażerki” Weinberga w reżyserii Davida Pountneya w Bregencji, a także w Houston Grand Opera, Lincoln Center Festival, Lyric Opera of Chicago i Florida Grand Opera. W głównej roli Lisy w tej samej operze Agnieszka Rehlis zadebiutowała z wielkim sukcesem w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej (TW-ON). W TW-ON pojawiła się również w wielu premierowych realizacjach jako Maffio Orsini w Lukrecji Borgii Donizettiego, Hagar w Moby Dicku Knapika, Marta w Jolancie Czajkowskiego czy Fenena w Nabucco Verdiego.
W 2016 roku zaśpiewała partię Amneris w „Aidzie” Verdiego w Estońskiej Operze Narodowej w Tallinie. Przez wiele lat artystka była kojarzona głównie z muzyką współczesną, jednak w 2017 roku (partia Adalgizy w „Normie” Belliniego u boku Edity Gruberovej w TW-ON) nastąpił znaczący zwrot i rozwój jej kariery w kierunku muzyki operowej na światowych scenach, co zaowocowało wieloma debiutami.
Wystąpiła w „Ognistym aniele” Prokofiewa w Opernhaus Zürich, Scottish Opera, Festival d’Aix-en-Provence i TW-ON. Jako Azucena („Trubadur” Verdiego) odniosła sukcesy podczas DomStufen-Festspiele w Erfurcie, w Konzert Theater Bern i ostatnio w Teatro de la Maestranza w Sewilli. Była Amneris i Carmen w Aalto-Musiktheater Essen, Anną w operze „Trojanie” Berlioza w Semperoper Dresden i Feneną w Bayerische Staatsoper w Monachium, Chiwrią w „Jarmarku soroczyńskim” Musorgskiego w Komische Oper Berlin czy ostatnio Waltrautą w „Zmierzchu bogów” Wagnera w Teatro Campoamor (Oviedo).
Pod koniec 2019 roku wykonała całą serię spektakli „Requiem” G. Verdiego w Zurich Opera House. W 2020 roku wystąpiła m. in w Narodni Divadlo w Pradze w roli Amneris w „Aidzie” G. Verdiego. Pomimo że wiele produkcji operowych i koncertów zostało odwołanych w okresie pandemii, to przed artystką jest nadal wiele kolejnych debiutów i scen operowych. W planach ma występy w Opera Australia, Teatro Massimo di Palermo, Opernhaus Zürich, Teatro San Carlo Napoli, Dutch National Opera, Teatro Real w Madrycie, La Scali, Théâtre du Capitole w Tuluzie, Royal Opera House i innych.
Arnold Rutkowski
Współpracował z największymi nazwiskami ze świata opery, takim jak: Placido Domingo, Zubin Metha, Nello Santi, Dmitrij Czerniakow, Peter Sellars, Robert Carsen. Pochodzący z Łodzi spintowy tenor, ukończył tamtejszą Akademię Muzyczną w klasie prof. Włodzimierza Zalewskiego. Jest laureatem takich konkursów wokalnych, jak: Operalia, Klassikmania, Konkurs im. Ady Sari, Europejski Konkurs Tenorów im. Jana Kiepury. W 2009 roku otrzymał nagrodę im. Jana Kiepury dla najlepszego śpiewaka. Debiut w Modenie w 2009 roku w roli Don José w Carmen Bizeta otworzył mu drogę na kolejne sceny operowe. Jako Don José występował w: Teatro Ravenna, Teatro Ferrara, Opera San Juan (Puerto Rico), Phoenix Metropolitan Opera, Festiwalu w Szeged (Węgry) i Volksoper w Wiedniu oraz w najważniejszych niemieckich teatrach operowych, jak: Staatsoper Berlin, Semperoper Dresden, Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie, Oper Leipzig, Staatsoper Hamburg, Staatstheater Stuttgart, gdzie śpiewał także Cavaradossiego w Tosce G. Pucciniego, Księcia w Rigoletcie, Alfreda w Traviacie Verdiego i Rodolfa w Cyganerii (ostatnio również Turiddu w Rycerskości Wieśniaczej, P. Mascaniniego). Dobre recenzje oraz ciepłe przyjęcie przez publiczność sprawiły, że Arnold Rutkowski zaczął występować na całym świecie. Śpiewał w Operze w Budapeszcie (Verdi Gala), Gewandhaus Leipzig (Don José w Carmen), Teatrze Bolszoj w Moskwie jako Alfredo w Traviacie i Wodemon w Jolancie, P. Czajkowskiego, Teatrze Mihailowskim w Sankt Petersburgu (Cavaradossi i tytułowy Trubadur w operze G. Verdiego), Operze Narodowej w Helsinkach i Operze Królewskiej w Sztokholmie jako Rodolfo w Cyganerii, Operze w Toulon (Rodolfo w Cyganerii i Pinkerton w Madama Butterfly Pucciniego), Operze w Marsylii, Operze w Limie (Peru) jako Edgardo w Łucji z Lammermooru Donizettiego, Operze w Lyonie (Wodemon), na Festival d’Aix- en-Provence (Wodemon), Théâtre de Genève (Pinkerton i Książę), Opernhaus Zürich (Rodolfo), Concertgebouw w Amsterdamie (Pinkerton), Michigan Opera w Detroit (Książę w Rigoletto), Sydney Opera House (Alfredo i Don Josè), Theater Wiessbaden (Riccardo w Balu maskowym G. Verdiego) oraz Operze w Kolonii (tytułowy Trubadur w operze G. Verdiego). W 2015 roku w Opèra Garnier w Paryżu wystąpił jako Wodemon w Jolancie. Produkcja ta w reżyserii Dmitryja Czerniakowa została wydana na DVD. W 2017 roku w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej zadebiutował w partii Polliona w wykonaniu koncertowym Normy V. Belliniego, u boku Edity Gruberovej. W 2018 roku tę samą rolę zaśpiewał w Operze w Oslo a 2 czerwcu 2019 z ogromnym sukcesem w Teatrze Heroda w Atenach, gdzie polski tenor został uznany przez krytykę za mistrza belcanto. Miesiąc później Rutkowski zadebiutował na scenie słynnej Royal Opera House w londyńskiej Covent Garden, jako Don Josè w Carmen G. Bizeta.
Tomasz KoniecznyPo sensacyjnym sukcesie, jaki artysta odniósł w Operze Wiedeńskiej (Staatsoper Wien) w nowej inscenizacji „Pierścienia Nibelunga” Wagnera 2008/09 pod dyrekcją muzyczną Franza Welser-Mösta, błyskotliwym wykonaniu partii Jochanaana w Salome Straussa, Wotana w „Pierścieniu Nibelunga” oraz Jacka Rance’a w premierze inaugurującej wiedeński sezon operowy 2013/14, trzech nagraniach płytowych „Pierścienia Nibelunga” pod Ch. Thielemannem, M. Janowskim oraz S. Rattle’m, Konieczny zajął trwałą pozycję w światowej czołówce młodego pokolenia bas-barytonów śpiewających muzykę niemiecką. I tak w niedalekiej przyszłości Koniecznego będzie można usłyszeć na deskach Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie, Metropolitan Opery, La Scali, Opery Wiedeńskiej (Staatsoper Wien), Festiwalu w Bayreuth (Bayreuther Festspiele) i wielu innych wiodących scen operowych świata w najatrakcyjniejszych artystycznie partiach operowych.
Tomasz Konieczny (bas-baryton) urodził się 10 stycznia 1972 roku w Łodzi, studiował aktorstwo w PWSFTviT w Łodzi, śpiew solowy w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz w Wyższej Szkole Muzycznej im. Carla Marii von Webera w klasie śpiewu solowego Prof. Christiana Elßnera w Dreźnie.
Debiutował jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy pt. „Pierścionek z Orłem w Koronie”. Następnie występował jako aktor w licznych produkcjach filmowych, telewizyjnych i teatralnych w Polsce; między innymi jako Tristan w telewizyjnej adaptacji „Tristana i Izoldy” w reżyserii Krystyny Jandy.
Tomasz Konieczny pracował także jako reżyser teatralny. Wyreżyserował między innymi sztukę Corneilles’a pt. „Cyd” w Teatrze Adekwatnym w Warszawie w roku 1996.
Konieczny był stypendystą wielu polskich i niemieckich fundacji w tym między innymi; Polskiego Ministra Kultury i Sztuki w roku 1997, Fundacji Alfreda Toepfera (Niemcy) w latach 1998-2000, Fundacji Kultury i Sztuki banku Stadtsparkasse Dresden w Niemczech w roku 1999. Jako śpiewak zdobył także, 13. listopada 1998, II nagrodę podczas Trzydziestego Trzeciego Konkursu Wokalnego im Antonina Dvořaka w Karlovych Varach. W październiku 2004 Konieczny zostaje wyróżniony Nagrodą im. Arnolda Petersena za Wyjątkowe Osiągnięcia Artystyczne w Teatrze Narodowym w Mannheim.
Jako śpiewak operowy zadebiutował w partii Figara w operze W. A. Mozarta pt. „Wesele Figara” w Teatrze Wielkim w Poznaniu w grudniu 1997. W Niemczech debiutował w styczniu 1999 w Operze w Lipsku partią Kecala w „Prodanej Neveście” Bedřicha Smetany. Zaraz potem został na tej scenie zaangażowany na stałe w latach 1999-2000. W roku 2000 Konieczny otrzymuje angaż do Teatru Miejskiego w Lubece, gdzie jako bas śpiewa; Procida w „Nieszporach Sycylijskich” G. Verdiego (premiera we wrześniu 2000), Pandolfe w „Kopciuszku” G. Masseneta (premiera w grudniu 2000), Oresta w „Elektrze” Straussa (premiera w kwietniu 2001), Ramphisa w „Aidzie” G. Verdiego (premiera w listopadzie 2001), jak również wszystkie znaczące partie basbarytonowe w „Nosie” Szostakowicza (premiera w marcu 2002). Towarzyszą temu występy gościnne w teatrach: Teatr St. Gallen (Szwajcaria) jako Procida, w Teatrze w Halle (Niemcy) jako Sarastro w „Czarodziejskim Flecie” Mozarta, w Teatrze w Chemnitz (Niemcy) jako Pandolfe, Teatrze Narodowym w Mannheim jako Colline w „Cyganerii” G. Pucciniego.
Z początkiem sezonu teatralnego 2002/2003 zostaje zaangażowany na stałe w Teatrze Narodowym w Mannheim gdzie usłyszeć go można w takich partiach operowych jak; Orestes w „Elektrze” Straussa, Pimen w „Borysie Godunowie” Musorgskiego, Sarastro w „Czarodziejskim Flecie” Mozarta, Król Marek w „Tristanie i Izoldzie” R. Wagnera, Amfortas w „Parsifalu” R. Wagnera, Wotan w tetralogii „Pierścień Nibelunga” Wagnera, Osmin w „Uprowadzeniu z Seraju” W. A. Mozarta, Inkwizytor w „Don Carlosie”, Melitone w „Mocy Przeznaczenia”, Jochanaan w „Salome” Straussa.
W lutym 2005 debiutuje Konieczny jako Sarastro w Operze w Stuttgarcie, we wrześniu 2005 jako Osmin w Operze Niemieckiej nad Renem Düsseldorf/Duisburg. W teatrze tym śpiewa także Melitone w „Mocy Przeznaczenia” oraz Wotana w „Złocie Renu” - premiery wiosną 2006. W marcu 2006 debiutuje Konieczny w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze „Nieszporów Sycylijskich” Verdiego jako Giovanni da Procida. Opera Niemiecka nad Renem w Düsseldorfie angażuje go na stałe w okresie 2006 - 2014. Partie w tym teatrze to: Bottom/„Sen Nocy Letniej” Brittena, Kurwenal/„Tristan i Izolda”, Golaud/„Pelleas i Melisanda” Debussyego, Selim/„Turek we Włoszech”, Amfortas/„Parsifal”, Barak/„Kobieta bez Cienia”, Balstrode/„Peter Grimes”, Holender/„Latający Holender”, Falstaff czy Escamillio/„Carmen”. W czerwcu 2006 debiutuje Konieczny w Budapeszcie podczas I Budapesztańskich Dni Wagnerowskich jako Amfortas w „Parsifalu” Wagenra pod dyrekcją muzyczną Adama Fischera. W czerwcu 2007 und 2009 śpiewa Konieczny w Budapeszcie ponownie Wotana/„Walkiria”, a w następnych latach Kurwenala/„Tristan i Izolda” i Wotana:Wanderera/„Pierścień Nibelunga” pod dyrekcją Adama Fischera. W październiku 2007 zadebiutował Konieczny w Filharmonii Narodowej w Warszawie jako Eremit/„Wolny Strzelec” pod dyrekcją muzyczną dyrektora Antoniego Wita, w styczniu 2008 jako Alberyk/„Pierścień Nibelunga” w Semperoper w Dreźnie pod dyrekcją Petera Schneidera, a w lipcu 2008 w roli Dr. Kolenatego w „Sprawie Makropulosa” L. Janàčka w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w Teatro Real w Madrycie. Kolejny, sensacyjny debiut w roli Alberyka/„Pierścień Nibelunga” miał miejsce w Operze Niemieckiej w Berlinie (Deutsche Oper Berlin) w kwietniu 2010. W maju/czerwcu 2010 występował Konieczny ponownie w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze „Tristana I Izoldy” Wagnera jako Kurwenal. Także 2010 miał miejsce jego debiut w Czterech Wcieleniach Złego/„Opowieści Hoffmanna” w Teatrze Narodowym w Pradze (Narodni Divadlo). W 2011 Konieczny przygotował kolejną premierę w tym teatrze. Jego kreacja Amfortasa w „Parsifalu” Wagnera zakończyła się ogromnym, spektakularnym sukcesem artystycznym. W 2011 śpiewak zadebiutował także w Paryżu w Opéra National de Paris jako Biterolf/„Tannhäuser”, w 2012 w Waszyngtonie jako Pizarro w koncertowym wykonaniu „Fidelia” pod dyrekcją muzyczną Christopha Eschenbacha, następnie podczas Festiwalu Salzburger Festspiele, latem 2012, jako Stolzius w „Żołnierzach” - dziele niemieckiego kompozytora Bernda Aloisa Zimmermanna okrzykniętego operą 100-Lecia, oraz we wrześniu 2012 w Teatrze Narodowym w Monachium - Bayerische Staatsoper München po raz kolejny w roli Pizarra w operze „Fidelio”. W roku 2013 ukazują się na rynku dwa znaczące nagrania „Pierścienia Nibelunga” Wagnera. W jednym z nich pod dyrekcją Marka Janowskiego wydanym przez Pentatone Classics Konieczny wykonuje partię Wotana, w drugim nagraniu pod batutą Christiana Thielemanna, wydanym przez Deutsche Grammophon artysta śpiewa partię Alberyka. To precedens na rynku płytowym. Oba nagrania spotykają się z ogromnym uznaniem słuchaczy i krytyki. Z początkiem 2014 Konieczny błyskotliwie debiutuje w Carnegie Hall w Nowym Jorku jako Jochanaan w koncertowym wykonaniu „Salome” R. Straussa, by latem tego roku z sukcesem powrócić najpierw jako Komandor w „Don Giovannim”, a później jako Pizarro w „Fideliu” i Jupiter w „Miłości Danae” Straussa do Salzburga na Festiwal Salzburger Festspiele. Jako Jupiter śpiewak odnosi ogromny sukces. Rok 2015 przynosi kolejne nagranie płytowe „Złota Renu” pod dyrekcją Sir Simone’a Rattle’a (także i to nagranie spotkało się z bardzo pozytywnym przyjęciem krytyki oraz melomanów). W październiku 2015 debiutuje Konieczny w Lyric Opera of Chicago w partii „Wozzeck’a”. Amerykańska prasa pisze jednomyślnie o ogromnym sukcesie całej produkcji oraz śpiewającego rolę tytułową Polaka Tomasza Koniecznego. W maju 2016 debiutuje Konieczny w mediolańskiej La Scali jako Komandor w „Don Giovannim” Mozarta, a w październiku w Canadian Opera Company w Toronto jako Mandryka w „Arabelli” Straussa. Rok 2018 przynosi jego debiut w roli Wotana w „Walkirii” Wagnera w Teatrze Capitole w Tuluzie oraz w marcu 2018 debiut w Nowym Teatrze Narodowym w Tokio (New National Theatre Tokyo) w Czterech Wcieleniach Złego w „Opowieściach Hoffmanna”. Ogromnym sukcesem zakończyły się trzy kolejne debiuty artysty: podczas premiery otwierającej Festiwal w Bayreuth 2018 w roli Telramunda w „Lohengrinie” Wagnera, w roli Ojca w koncertowym wykonaniu „Jasia i Małgosi” Humperdincka podczas Międzynarodowego Festiwalu w Edynburgu 2018, oraz koncert promujący CD „Podróży Zimowej” Schuberta do słów Stanisława Barańczaka podczas Festiwalu „Chopin i Jego Europa” 2018.
Debiut Tomasza Koniecznego na deskach Metropolitan Opera New York odbył się 9 marca 2019. Występ Koniecznego w „Złocie Renu” Wagnera, w roli Albericha okazał się absolutnym przebojem. Anthony Tommasini z The New York Times napisał o tym występie następująco: „Wybitnym członkiem obsady był Tomasz Konieczny, potężny bas, w przełomowym debiucie w Met jako Alberich.”
Na nośnikach DVD oraz Bluray wydane zostają kolejne dwa albumy: „Lohengrin” Wagnera pod dyrekcją muzyczną Christiana Thielemanna z Anną Netrebko, Piotrem Beczałą i Tomaszem Koniecznym oraz „Miłość Danae” Straussa pod dyrekcją muzyczną Franza Welser-Mästa z Koniecznym jako Jupiterem oraz Krasimirą Stoyanową jako Danae. W grudniu 2017 Konieczny nagrywa wraz z pianistą Lechem Napierałą, cykl pieśni Barańczaka pt. „Podróż Zimowa” do muzyki Schuberta dla Instytutu Chopina w Warszawie.
Opera w Wiedniu (Wiener Staatsoper) jest dla Koniecznego praktycznie od 2009 roku artystycznym domem. Jest jednym z ulubieńców wiedeńskiej publiczności.
Austriacka Rada Ministrów przyznaje Koniecznemu 3 maja 2017 honorowe obywatelstwo tego kraju.
W dniu 16 stycznia 2019 na wniosek dyrekcji Opery Wiedeńskiej (Wiener Staatsoper) Konieczny otrzymuje najwyższe przyznawane w niemieckojęzycznym środowisku operowym odznaczenie zawodowe - tytuł „Österreichischer Kammersànger”. Śpiewak jest obok Jana Kiepury jednym z nielicznych Polaków, którym przyznano ten tytuł w Wiedniu.
Konieczny jako aktywny wykonawca dzieł oratoryjnych oraz pieśni, występował m.in. pod batutami takich dyrygentów jak: Kent Nagano w „Pasji wg Św. Mateusza” J.S.Bacha (Arie) w Sao Paulo i Rio de Janeiro w Brazylii w sierpniu 2006, Marek Janowski w „IX Symfonii” Beethovena w Berlinie w grudniu 2008, Daniele Gatti w „Requiem” Verdiego w Musikverein w Wiedniu, Krzysztof Penderecki w „Siedmiu Bramach Jerozolimy” jesienią 2009 oraz wiosną 2010 czy w „Pasji Łukaszowej” w marcu/kwietniu 2010 wraz z Sinfonią Varsovią. Do repertuaru Koniecznego należą pieśni Rachmaninowa, Straussa, Mahlera, Beethovena, Pendereckiego, Twardowskiego, Moniuszki, Schuberta, Mussorgskiego.
Kim jest cyfrowy nomada i jak nim zostać?
