Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

W Urzędzie Wojewódzkim trwają przygotowania do konferencji na temat zagospodarowania starych dworców kolejowych. Powoła ją mniej więcej za miesiąc (planowany termin to koniec marca) Wojewoda Warmińsko-Mazurski Marian Podziewski, który obejrzał przygotowany przeze mnie i przyjaciół reportaż foto-muzyczny „Schody do ginącego świata„” i jak sam powiedział - nie zostanie obojętny. Konferencja ma sprowokować specjalistyczne gremium do podjęcia inicjatyw, tworzących skuteczne (i szybkie, bo wkrótce będziemy mieć tylko gruz) mechanizmy rewitalizacji i zagospodarowania starych dworców.

Dworce są częścią krajobrazu kulturowego, są historią, są majątkiem. Czy do tej pory nie można było zastosować uzasadnionych społecznie i ekonomicznie rozwiązań? Czytam strony tematów o kolejnictwie i dworcach. Jako córka kolejarza mam sentymentalny stosunek do tego świata, ale oczywiście widzę też bezsens ekonomicznego barbarzyństwa. Przez cały rok 2009 starałam się na różne sposoby prowadzić akcje „Uratujmy stare dworce”. Uwrażliwiałam na temat. Prowokowałam do tego, by niepotrzebne kolejom dworce adaptować na nowe cele. Najczęściej słyszałam: nic się nie da zrobić.

Internet dostarcza dowodów na to, jak wielu ludzi gryzie i boli ten temat. Na blogu dziennikarza Łukasza Piotrowskiego czytam na przykład o pociągach do ruin. „Polskie Koleje są kolejną ważną częścią naszej gospodarki, którą można określić przysłowiową studnią bez dna. Brakuje pieniędzy i na podwyżki dla pracowników, i na remont trakcji. Ponadto stałego inwestowania wymaga wiecznie przestarzały tabor i właśnie dworce. Te ostatnie co rusz stają się „bohaterami” artykułów prasowych bądź reportaży telewizyjnych, kiedy albo opisuje się ich postępującą dewastację, albo mówi się o zagospodarowaniu dworców przez podmioty prywatne. Rozwiązanie prywatyzacji dworców czy przekazanie ich pod kuratelę samorządów jest oczywiście kierunkiem jak najbardziej słusznym. Ale podobnie jak z obietnicami w sprawie dróg i autostrad, także dworce wciąż czekają na ratunek przed ich kompletnym zawaleniem. Wiele z tych budynków jest w takim wieku, że czekać w nieskończoność nie może i coraz bardziej realna staje się dla nich perspektywa spełnienia najczarniejszego scenariusza. Czy Polskie Koleje Państwowe obchodzi w ogóle los tych dworców?”.

Cytat jest tylko potwierdzeniem tego, o czym w kółko piszę od ponad roku. Mam nadzieję, że dzięki konferencji u wojewody, uda się temat pchnąć na szybsze tory. Każdy widzi, jak dalece są potrzebne zmiany w samej PKP oraz w ocenie roli kolei w gospodarce kraju. Transport kolejowy (dobry!) jest potrzebny ze względu na stan polskich dróg oraz narastające dyskusje o przewożeniu ładunków towarowych koleją, a nie drogami, bo ich nie starcza. Ale teraz - już - na ratunek czekają dworce, tak jak do niedawna pałace.