Olsztyn24 - Gazeta On-Line
Portal Informacyjny Olsztyna i Powiatu Olsztyńskiego

Filharmonia Warmińsko-Mazurska zaprasza w najbliższy piątek (24.02), o godzinie 19.00 na koncert symfoniczny Moniuszko, Szymanowski.

Wystąpią:
» Przemysław Fiugajski - dyrygent
» Anna Maria Staśkiewicz - skrzypce
» Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej
» Witold Paprocki - prowadzenie koncertu

Program:
» Stanisław Moniuszko - Tańce góralskie z opery Halka
» Karol Szymanowski - II koncert skrzypcowy
» Joseph Haydn - Symfonia D-dur nr 104.

Stanisław Moniuszko musiał i chciał występować w roli rzecznika spraw narodowych, kompozytora oddanego niemal bez reszty „sprawie polskiej”. Liczył na międzynarodową karierę swoich dzieł, ale w pierwszej kolejności tworzył dla rodaków. Chodziło mu o muzykę, która - jak sam to ujął - „oddaje pewną myśl, uczucia, namiętności, maluje fenomena w świecie fizycznym”, ale jednocześnie jest wyrazem „pewnej miejscowości, charakteru narodowego ludów, ich zabaw, obrzędów, zwyczajów”. Przejawem owej „miejscowości” są choćby słynne mazury ze Strasznego dworu i Halki, a także Tańce góralskie z tej drugiej opery. Moniuszko stworzył je do warszawskiej wersji dzieła w 1856 roku. Są zaledwie krótką wstawką baletową w III akcie, ale zawsze robią wrażenie swoją barwnością, ekspresją i kontrastowością. Ich „góralskość” jest przy tym dość tajemnicza. Już Zdzisław Jachimecki zwracał bowiem uwagę, że nie da się zidentyfikować źródeł tańców... Nie ulega za to wątpliwości, że Karol Szymanowski w swoim II Koncercie skrzypcowym op. 61 inspirował się folklorem podhalańskim - jego harmonią i szorstkością brzmienia (choć żadnych cytatów w utworze nie znajdziemy). Kompozytor pracował nad dziełem w Zakopanem latem 1932 roku. „Paweł [Kochański] sprowokował i wprost wydusił ze mnie cały (drugi) koncert skrzypcowy (oczywiście dotychczas tylko w szkicu). Napisałem go niespełna w 4 tyg. - możesz więc sobie wyobrazić, jak musiałem pracować i jak bardzo jestem zmęczony”, pisał Szymanowski do Zygmunta Mycielskiego. Premiera utworu odbyła się jesienią 1933 roku w Warszawie pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga z Kochańskim - konsultantem partii solowej - w roli głównej. O ile I Koncert op. 35 pełen jest przepychu brzmieniowego, żaru i ekstatycznych kulminacji, a jego aurę określić można jako poetycką, baśniowo-fantastyczną czy orientalną, o tyle II Koncert jest dużo bardziej stonowany emocjonalnie, wręcz chłodny i oszczędny. Jest tu sporo uniesień uczuciowych, ale oszczędniej dozowanych, raczej pogodnych, radosnych, wręcz euforycznych. To muzyka zdecydowanie bardziej obiektywna i rzeczowa, jasna i klarowna w brzmieniu, choć nie pozbawiona liryzmu. Jest przy tym niemal pozbawiona chromatyki – jasna, bliska tonalności. Pod względem pomysłów melodycznych utwór jest niezwykle bogaty, dlatego narracja muzyczna toczy się wartko. Na tle muzyki europejskiej lat 30. II Koncert nie ma swoich odpowiedników, jest dziełem osobnym i unikatowym, które dziś należy do podstawowego światowego repertuaru skrzypcowego.

Kiedy Johann Salomon, skrzypek, kompozytor i impresario, zaproponował Josephowi Haydnowi występy w Londynie, muzyka kapelmistrza dworu Esterházych była już wykonywana i ceniona w wielu europejskich ośrodkach. Ale to właśnie podróże koncertowe do Anglii zadecydowały ostatecznie o gigantycznym sukcesie i sławie Haydna jako najwybitniejszego kompozytora ówczesnego świata. Kompozytor odwiedził Londyn dwukrotnie: w sezonie 1791/92 oraz dwa lata później. Powstało wówczas dwanaście najwybitniejszych w dorobku Haydna symfonii, zwanych „londyńskimi”, które stanowią jego szczytowe osiągnięcie na polu muzyki orkiestrowej. Co prawda podczas drugiego pobytu Haydna na Wyspach koncerty abonamentowe Salomona zawieszono, ale 4 maja 1795 roku Symfonia D-dur Hob. I/104 zabrzmiała na jednym z serii koncertów operowych. I przyjęta została owacyjnie. Tak jak jej jedenaście sióstr jest wielką symfonią, przeznaczoną nie do wykonania w komnacie pałacowej, lecz przed tłumnie zgromadzoną w wielkiej sali publicznością. Potęga i radość, dowcip i kunszt, powaga i odrobina patosu - wszystko, co najlepsze w twórczości klasyka spotyka się w tej monumentalnej, a jednocześnie lekkiej i ujmującej zmysłowym pięknem symfonii. Począwszy od powolnego wstępu (Adagio), który prowadzi od ciemności do świetlistego Allegra, przez ujmujące pięknem tematu wariacje w części drugiej (Andante) oraz wesołego i uroczystego jednocześnie Menueta, aż po gęste od misternych kontrapunktów finałowe Allegro molto. Zaiste ostatnie dzieło gatunku jest godnym zwieńczeniem kilkudziesięcioletniej drogi Haydna symfonika.

Przemysław Fiugajski - dyrygent

Dyrektor artystyczny Filharmonii Gorzowskiej. Studiował w Akademii Muzycznej w Krakowie dyrygenturę w klasie prof. Tomasza Bugaja oraz klawesyn w klasie prof. Elżbiety Stefańskiej. Dysponuje rozległym repertuarem symfonicznym i operowym ze szczególnym uwzględnieniem muzyki XVIII oraz XX i XXI wieku. Występował z większością polskich orkiestr. Poprowadził wiele prawykonań, występując na międzynarodowych festiwalach: Write & Play, Aksamitna Kurtyna, Międzynarodowe Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich, Audio Art, Warszawska Jesień, Muzyka na szczytach, Andrzej Nikodemowicz - czas i dźwięk. W listopadzie 2007 roku nagrał dla Polskiego Wydawnictwa Audiowizualnego Ładnienie Pawła Mykietyna (z Jerzym Artyszem jako solistą; płyta zawierająca to nagranie zdobyła dwie nagrody Fryderyk 2009). Jego płyta z muzyką symfoniczną Wojciecha Ziemowita Zycha nagrana z Orkiestrą Opery i Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku dla wytwórni Dux zdobyła w 2010 roku wyróżnienie Supersonic, przyznawane przez wychodzące w Luksemburgu pismo „Pizzicato”. Także dla wytwórni Dux nagrał ze Śląską Orkiestrą Kameralną oraz Orkiestrą i Chórem Filharmonii Śląskiej w Katowicach utwory na płyty monograficzne kompozytorów Michała Dobrzyńskiego (2012) i Agnieszki Stulgińskiej (2013).

Od 2003 do 2017 roku pracował jako etatowy dyrygent w Warszawskiej Operze Kameralnej, gdzie uczestniczył w realizacjach kilkunastu oper, odnosząc wiele sukcesów i współpracując z plejadą wybitnych polskich wokalistów. Prowadził przedstawienia w Polskiej Operze Bałtyckiej w Gdańsku, Operze Wrocławskiej, Polskiej Operze Królewskiej w Warszawie oraz Operze na Zamku w Szczecinie. W latach 2016-2018 był członkiem rady artystycznej Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus. W sezonie 2017/2018 kierował działającą w ramach Filharmonii Lubelskiej orkiestrą barokową Konfraternia Caper Lublinensis, osiągając z nią w krótkim czasie wysoki poziom artystyczny i prezentując lubelskim melomanom arcydzieła baroku i klasycyzmu. W latach 2018-2022 pełnił funkcję kierownika muzycznego Teatru Muzycznego w Lublinie, w którym przygotował m.in. znakomicie przyjęte przez publiczność i krytykę premiery rewii Czy można w taką noc... zakochać się?, operetki Kraina uśmiechu F. Lehára oraz musicalu Hallo Szpicbródka wg filmowego scenariusza L. Starskiego.

Anna Maria Staśkiewicz - skrzypce

Jest laureatką III nagrody XIII Międzynarodowego Konkursu im. H. Wieniawskiego w Poznaniu w 2006 r, laureatką I nagrody i nagrody specjalnej w V Międzynarodowym Konkursie im. K. Szymanowskiego w Łodzi, zwyciężczynią Ogólnopolskich Przesłuchań Skrzypków w Elblągu, XVI Ogólnopolskiego Konkursu Bachowskiego w Zielonej Górze.

Skrzypaczka ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie skrzypiec prof. Marcina Baranowskiego. Swoje umiejętności doskonaliła również pod kierunkiem prof. Wandy Wiłkomirskiej.

Artystka koncertowała w Albanii, Austrii, Brazylii, Bułgarii, Chinach, Estonii, Gruzji, Japonii, Niemczech, Rosji, Rumunii, Słowacji, Szkocji, Szwajcarii, Szwecji, Turcji, USA, we Włoszech, na Ukrainie, Litwie i Łotwie, a także w wielu miastach Polski. Współpracowała z większością krajowych zespołów filharmonicznych (Bydgoszcz, Gdańsk, Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Toruń, Warszawa, Zielona Góra), a ponadto z Narodową Orkiestrą Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Polskiego Radia „Amadeus”, Polską Orkiestrą Radiową, Polish Art Philharmonic, Orkiestrą Kameralną Miasta Tychy „Aukso”, Orkiestrą Kameralną „Leopoldinum”, Orkiestrą Kameralną „Wratislavia”, Sinfoniettą Cracovią, Sinfonią Iuventus, Sinfonią Varsovią, Sinfonią Viva. Wśród zagranicznych zespołów, które jej partnerowały, znajdują się orkiestry kameralne z Kaliningradu i Zurychu oraz symfoniczne z Ankary, Getyngi, Tirany i São Paulo.

Anna Maria Staśkiewicz wystąpiła jako solistka na estradach wielu renomowanych sal, m.in. Municipal Theatre w São Paulo, Kaisersaal we Frankfurcie nad Menem, Laeiszhalle, Grosser Konzertsaal w Hamburgu, Konzertsaal im Kulturpalast w Dreźnie, Musikvereinssaal w Wiedniu, Raitt Recital Hall w Malibu (USA), Hatch Recital Hall, Eastman School of Music w Rochester (USA), Grossmunster w Zurichu, Kioi Hall w Tokio, Auli UAM w Poznaniu, Filharmonii Narodowej w Warszawie, Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego, Zamku Królewskim w Warszawie.

Skrzypaczka jest sześciokrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Fundacji Yamaha Europa oraz laureatką programu stypendialnego „Młoda Polska”.

Od 2015 roku pracuje w orkiestrze Sinfonia Varsovia na stanowisku koncertmistrza.

Zapraszamy!